ตอนที่ 2: เรียนรู้[]
"นี่มันสัญลักษณ์อะไรกัน? ทำไมถึงมีของแบบนี้อยู่บนหน้าผากของฉันได้ล่ะ...?" ฉันตั้งคำถามกับตัวเองพลางเอาน้ำล้างออก แต่ล้างยังไงก็ไม่มีทีท่าว่าจะจางลงเลยแม้แต่น้อย ก่อนอื่นฉันควรตั้งสติให้ดีก่อน..."คงไม่มีอะไรมากหรอก อาจจะเป็นเครื่องหมายระบุตัวตนอะไรทำนองนั้นก็ได้"...ฉันพยายามคิดแบบนั้นเพื่อลดความกังวลในหัวของตัวเอง ไม่ไหวแล้ว ฉันต้องรีบกลับไปนอนบนเตียง...จากการเพิ่งย้ายร่างมาหมาด ๆ บวกกับสติที่มันกระเจิงไปหมดแล้ว ฉันจึงก้าวเท้าตัวเองด้วยความยากลำบาก ระยะทางไม่กี่เมตรจากห้องน้ำถึงบนเตียงราวกับเป็นทางที่ไกลแสนไกล ในที่สุดฉันก็โยนตัวเองลงบนเตียงจนได้ แต่ไม่มีความรู้สึกแม้กระทั่งตอนเดินสัมผัสพื้น หรือผิวสัมผัสของฟูกและหมอนนุ่ม ๆ ไม่มีความรู้สึกท้องหิว เหมือนท้องอิ่มอยู่ตลอดเวลา แถมไม่มีลมหายใจอีก แต่ฉันก็ไม่รู้สึกอึดอัดอะไร ก็แน่สิ ร่างนี้เป็นหุ่นยนต์นี่นา แต่ขอประสาทสัมผัสเทียมก็ยังดี ต่อให้เป็นของเทียมฉันก็ยังอยากมีความรู้สึกเป็นแบบมนุษย์อยู่นะ ตอนนี้ฉันรู้ข้อเสียของการให้หุ่นยนต์มีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเองแล้ว ถึงอย่างนั้น ถ้าเจอคุณพ่อเมื่อไร คงต้องขอให้เพิ่มระบบประสาทสัมผัสแล้วสิ ขอให้ถึงเวลานั้นเร็ว ๆ เถอะ... ฉันคิดแบบนั้นพลางเอาผ้าห่มมาคลุมตัว พยายามข่มตานอนก่อนทุกอย่างรอบตัวจะมืดสนิทโดยไม่ทันตั้งตัว...อ้าว? ข้างนอกนี่มืดตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย? แล้วฉันหลับงั้นเหรอ? บ้าน่า หุ่นยนต์จำเป็นต้องนอนที่ไหน ถึงกระนั้นฉันก็ไม่มีความรู้สึกเพลียหลังตื่นนอนแม้แต่น้อยเหมือนกับว่าแค่หลับตาไปครู่หนึ่งเท่านั้น แล้วนี่มันกี่โมงแล้วเนี่ย? ฉันลองมองหานาฬิการอบ ๆ ห้องก่อนจะพบนาฬิกาแขวนตรงผนังเหนือหัวข้างหลังฉันนี่เอง...สามทุ่มสี่สิบ? เกือบสี่ทุ่มแล้วเหรอ ฉันน่าจะเผลอหลับไปตอนประมาณหกโมงเย็นกว่า ๆ ก็...ราว ๆ สามชั่วโมงเหรอ แต่เรื่องนั้นช่างเถอะ! ฉันเริ่มเบื่อแล้วที่จะต้องอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมขาวโพลนตลอดเวลาแล้ว ลองออกไปเดินเล่นสักหน่อยดีกว่า ค่อยกลับมานอนต่อ
ฉันเดินโซเซออกจากห้องผู้ป่วยของตัวเองไปพร้อมชุดผู้ป่วยของโรงพยาบาล...เมื่อโผล่ออกนอกห้องฉันก็พบกับไฟสว่างจ้าตลอดโถงทางเดินและ นี่มันอะไรกันเนี่ย ทางเดินยาวมากจนถ้าฉันไม่ใช้ซูมก็คงไม่เห็นสุดทาง โรงพยาบาลนี่มันใหญ่แค่ไหนกันแน่เนี่ย ฉันตกตะลึงกับภาพที่ตัวเองเห็นพร้อมกับเดินไปตามโถงทางเดินจนถึงลิฟต์ที่อยู่ตรงกลางของโถงทางเดิน...ปิ๊ง! เสียงของลิฟต์ที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้นที่ชั้นสามนั่นก็คือชั้นที่ฉันยืนอยู่ ณ ปัจจุบัน หืม? ตึกนี้มีห้าชั้นเลยเหรอ แล้วแต่ละชั้นก็คงใหญ่มากแน่ ๆ ฉันไม่อยากจะนึกเลยว่าโรงพยาบาลนี้มันมีกี่ห้องกันแน่ ฉันเอานิ้วจิ้มไปที่เลขหนึ่ง ซึ่งก็คือชั้นแรกของตึกนี้ ลิฟต์ทำงานได้อย่างเงียบเชียบและก็แทบไม่รู้สึกเลยว่ากำลังลงไปที่ชั้นหนึ่ง เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับประตูที่เปิดออก เผยให้เห็นโถงนั่งเล่นที่ดูสะดวกสะบาย พร้อมจุดประชาสัมพันธ์ แต่เดี๋ยวสิ...เจ้าหน้าที่เป็นหุ่นยนต์เหรอ? ฉันมองไปที่จุดประชาสัมพันธ์ก็พบหุ่นยนต์เพศหญิงแต่งชุดพยาบาลรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่ก็ยังแยกออกด้วยสายตาว่าเป็นหุ่นยนต์ คอยทำงานตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หล่อนยังสนใจคอมพิวเตอร์ตรงหน้าอยู่ ถ้าโดนจับได้ว่าออกไปข้างนอกละก็โดนคุณหมอนิชิบ่นแน่ ต้องใช้โอกาสนี้แหละ! ฉันย่องโดยเงียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ผ่านจุดประชาสัมพันธ์ มุ่งไปที่ประตูอัตโนมัติบานใหญ่ตรงด้านหน้า อีกนิดเดียวเท่านั้น! ... "มีอะไรให้ฉันช่วยคุณมั้ยคะ?" เสียงของหุ่นยนต์สาวคนนั้นดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ แต่หล่อนอาจจะคุยกับคนอื่นก็ได้ ใช่สิ ต้องคุยโทรศัพท์อยู่แน่ ๆ เมื่อฉันหยุดเดินและหันมามองหล่อน ปรากฏว่าหล่อนกำลังมองมาที่ฉัน ซวยแล้วสิ! ต้องหาข้ออ้างเนียน ๆ "เอ่อ...คือหนูหลงทางอะค่ะ มาเข้าห้องน้ำแปปเดียวก็ลืมว่าอยู่ห้องไหนแล้วค่ะ แหะ ๆ" บ้าจริง! แบบนี้มันจะเนียนที่ไหนกัน ต้องรีบหันหลังกลับแล้ว! "ถ้าอย่างนั้น ขอความกรุณาบอกชื่อของคุณด้วยค่ะ" หล่อนหันมาทางฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ชื่อเหรอคะ...รามิค่ะ แค่รามิ" ฉันตอบไปแบบนั้น "รามิ ค่ะ" หล่อนทวนชื่อของฉันก่อนจะก้มลงไปจิ้มคีย์บอร์ดแสง ที่ไม่มีตัวคีย์บอร์ดจริง ๆ อย่างสมัยก่อน จากนั้นเธอก็มองไปบนหน้าจอคอมพิวเตอร์บางเฉียบ
"คุณรามิ ผู้ป่วยห้อง 317 อยู่บนชั้นสามห้องที่สิบเจ็ด และก็มีป้ายบอกตรงหน้าห้องค่ะ แล้วก็ ตัวจริงหน้าตาน่ารักเหมือนในภาพเลยนะคะ" ถึงจะเป็นหุ่นยนต์แต่ก็ปากหวานเป็นเหมือนกันนี่นา "ขอบคุณค่ะ!" ฉันก้มลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความขอบคุณอย่างที่ฉันจำได้ "ด้วยความยินดีค่ะ" หล่อนตอบมาแบบนั้น ก่อนที่จะหันกลับไปมองบนหน้าจอคอมพิวเตอร์เหมือนเดิม เอาแค่นี้ก่อนแล้วกัน ถือเป็นประสบการณ์ชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ กลับห้องดีกว่า...ฉันเดินกลับขึ้นห้องหมายเลข 317 ตามที่บอก ประตูห้องอัตโนมัติเปิดออก เผยให้เห็นร่างของคุณหมอนิชิที่กำลังรออยู่ในห้อง...ซวยของจริงแล้ว! "ฉันดูจากกล้องวงจรปิดแล้วล่ะ" คุณหมอนิชิพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย "ก็ดีใจอยู่หรอกที่เธอ เริ่มชินกับการเดินในร่างใหม่แล้ว แต่ออกไปเดินเล่นคนเดียวดึก ๆ ดื่น ๆ ยังไงก็อาจมีอันตราย ดีนะที่เซนะจังเห็นเธอพอดี ถ้าจะออกไปเดินเล่นทำไมไม่กดปุ่มเรียกพยาบาลล่ะ" จริงด้วยทำไมฉันลืมเรื่องปุ่มเรียกพยาบาลไปได้นะ แล้วเซนะที่คุณหมอนิชิพูดถึงนี่คงเป็นหุ่นยนต์ประชาสัมพันธ์ตรงชั้นหนึ่งนั่นแหละ...ต้องรีบให้คุณหมอนิชิบ่นน้อยที่สุด งั้นก็ ชักสีหน้าสำนึกผิดก็แล้วกัน "เฮ้อ...คราวหลังจะไปไหนมาไหนก็กดปุ่นเรียกพยาบาลแล้วกัน เพื่อความปลอดภัยของเธอเองอย่าให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกนะ" คุณหมอนิชิเห็นสีหน้าสำนึกผิดของฉันแล้วก็รีบตัดบททันที "ถ้าอย่างนั้น ก็รีบนอนนะ ลืมไป...เธอไม่จำเป็นต้องนอนนี่นา งั้นก็รอถึงเช้าแล้วกันนะ ช่วงบ่ายที่ผ่านมาคุณพ่อของเธอกำชับมาว่าพรุ่งนี้ให้พาเธอไปทัศนศึกษาที่ Magitech สาขาใหญ่ โตเกียว น่ะ เห็นบอกว่าเพื่อการกระตุ้นความทรงจำแล้วก็ให้เธอเรียนรู้ในสิ่งที่เธออาจจะลืมไปแล้วก็ได้ แล้วก็ผู้อำนวยการก็อนุญาตให้ฉันลางานได้หนึ่งวัน Magitech เปิดให้เข้าชมได้ตอนแปดโมงเช้าถึงหนึ่งทุ่มโน่นแน่ะ เธอเองก็คงมีความทรงจำดี ๆ ตอนไปทัศนศึกษาใช่ไหมล่ะ ส่วนเรื่องเวลาเอาตามสะดวกเลย" เอ...ทัศนศึกษาเหรอจะว่าไปของแบบนั้น ฉันฟังทีไรก็ตื่นเต้นทุกที แถมครั้งนี้เป็นที่ Magitech สาขาใหญ่อีก เดี๋ยวนะ? สาขาใหญ่อยู่ที่โตเกียว แล้วตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหนล่ะ? "คุณหมอนิชิคะ ฉันลืมถามไปเลยว่าตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน?" ฉันถามไปด้วยความสงสัย "โตเกียวไงล่ะ" เดี๋ยวสิ ถ้าเราอยู่โตเกียว แล้ว Magitech สาขาใหญ่อยู่ไหนล่ะ? ฉันมองออกหน้าต่างไปลิบ ๆ ก็เจออาคารขนาดใหญ่มีความเป็นเอกลักษ์ เมื่อฉันลองซูมดี ๆ แล้ว...มีตัวอักษรขนาดใหญ่ติดอยู่บนอาคารเรียงเป็นคำว่า Magitech ซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่เกือบสิบกิโลเมตรได้
"พรุ่งนี้เราต้องไปที่นั่นเหรอคะ?" ฉันถามเพื่อความมั่นใจ "ใช่แล้ว" ส่วนเรื่องเวลาฉันลองคิดดูดี ๆ เรื่องการเดินทางแล้ว "ไปถึงที่นั่นตอนสาย ๆ สักเก้าโมงเช้าก็ได้ค่ะ" ฉันตอบไป "โอเค ตกลงเก้าโมงเช้าสินะ งั้นฉันไปเตรียมตัวก่อนล่ะ เธอเองก็เตรียมตัวด้วยนะ พอถึงเวลาเดี๋ยวฉันจะมาตามเอง ฝันดีนะ" คุณหมอนิชิตกลงเรื่องเวลา ก่อนที่จะเดินออกจากห้องพร้อมปิดไฟในห้องของฉัน ตื่นเต้นจังเลย ฉันรู้สึกคิดถึงความรู้สึกแบบนี้อย่างบอกไม่ถูก แต่ก่อนอื่นคงต้องข่มตานอนอีกรอบเพื่อที่จะได้ถึงตอนเช้าไว ๆ (ยังไม่จบตอน)